ရှေးအီဂျစ်တွေရဲ့ ဆေးနည်းတွေ… သိရင် ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားမယ်!

ရှေးခေတ်အီဂျစ်ဆိုရင် ပိရမစ်ကြီးတွေ၊ ရွှေသေတ္တာတွေ၊ မံမီရုပ်အလောင်းတွေနဲ့ လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်မှုတွေကို ပြေးမြင်ကြမှာပေါ့။ သူတို့ရဲ့ ဗိသုကာပညာ၊ နက္ခတ်ဗေဒ၊ အုပ်ချုပ်ရေး စတာတွေက အံ့မခန်းပါပဲ။ ဒါပေမယ့် သူတို့ရဲ့ “ဆေးပညာ” အကြောင်း ပြောကြရင်ရော? အဆင်သင့် ဖြစ်ပြီလား? ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူတို့ ဆေးကုသရာမှာ သုံးခဲ့တဲ့ တချို့အရာတွေက သိလိုက်ရင် တကယ်ကို “ဟာခနဲ၊ ဟင်ခနဲ” ဖြစ်သွားစေမှာမို့လို့ပဲ! 😲

ဟုတ်ပါတယ်၊ ရှေးခေတ်အီဂျစ်တွေမှာ သူတို့ခေတ်သူတို့အခါနဲ့ ဆေးကုသမှုဆိုင်ရာ ဗဟုသုတတွေ ရှိခဲ့ပါတယ်။ Ebers Papyrus တို့လို ဆေးကျမ်းမှတ်တမ်းတွေလည်း ရှိခဲ့တယ်၊ Imhotep လို ကျော်ကြားတဲ့ သမားတော်ကြီးတွေလည်း ပေါ်ထွန်းခဲ့ဖူးတယ်။ သူတို့ဟာ အပင်တွေရဲ့ အာနိသင်တချို့ကို သိသလို၊ အရိုးကျိုးတာကို ဆက်တတ်တာ၊ အသေးစား ခွဲစိတ်မှုတချို့ လုပ်တတ်တာမျိုးတွေ ရှိခဲ့ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် သူတို့ရဲ့ ကုသနည်း အများစုဟာ မှော်ပညာ၊ ဘာသာရေးယုံကြည်မှု နဲ့ လက်တွေ့မြင်တွေ့မှု (တခါတလေ မှားယွင်းတဲ့ ကောက်ချက်ချမှုတွေနဲ့ပေါ့) ရောယှက်နေခဲ့တာပါ။ အဲ့ဒီထဲက တချို့ “ဆေးဝါး” တွေကတော့ ဒီနေ့ခေတ်မှာ ပြန်တွေးကြည့်ရင်… အံ့ဩစရာသက်သက်ပါပဲ!

ကဲ… ဘာတွေသုံးခဲ့လဲဆိုတာ ကြည့်လိုက်ရအောင်! (စိတ်ခိုင်ခိုင်ထားနော်!)

1. တိရစ္ဆာန် မစင် (Animal Dung): ဟုတ်ကဲ့၊ သင်ဖတ်တာမမှားပါဘူး။ အထူးသဖြင့် မိကျောင်းချေး ဟာ သူတို့အတွက် အသုံးဝင်တဲ့ “ဆေး” တစ်မျိုး ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ ဒဏ်ရာတွေ၊ အနာတွေပေါ် အုံဖို့၊ ပတ်တီးစည်းဖို့ သုံးခဲ့ကြသလို၊ အမျိုးသမီးတွေ သန္ဓေတားဆေးအဖြစ်တောင် သုံးခဲ့တယ်လို့ မှတ်တမ်းတချို့မှာ ဆိုထားပါတယ်။ မြည်းချေး၊ ခွေးချေး စတာတွေကိုလည်း အလားတူ သုံးခဲ့ကြပါသေးတယ်။ ဘာကြောင့်လဲ? တိကျတဲ့ အဖြေတော့ မရှိပါဘူး။ တချို့ကတော့ အနံ့ကြောင့် မကောင်းဆိုးဝါး ပြေးအောင်လို့လား၊ ဒါမှမဟုတ် သူ့မှာ ပိုးမွှားတွေကို တိုက်ဖျက်နိုင်တဲ့ အာနိသင် (အနည်းငယ်) ရှိတယ်လို့ မှားယွင်းယူဆခဲ့လို့လားတော့ မသိပါဘူး။ (***သတိပေးချက်: ဒါတွေက အလွန်အန္တရာယ်များပြီး ရောဂါပိုးဝင်စေနိုင်လို့ လုံးဝ (လုံးဝ) လိုက်မလုပ်ပါနဲ့နော်!***)

2. ပေါင်မုန့် မှိုတက် (Moldy Bread): ဒါကတော့ နည်းနည်း အံ့ဩစရာ ကောင်းသလိုလို ရှိပါတယ်။ မှိုတက်နေတဲ့ ပေါင်မုန့်ကို ဒဏ်ရာတွေ၊ ပြည်တည်နာတွေပေါ် အုံပေးတာမျိုး လုပ်ခဲ့ကြပါတယ်။ တိုက်ဆိုင်စွာပဲ၊ ဒီနေ့ခေတ်ရဲ့ အစွမ်းထက် ပဋိဇီဝဆေးတစ်မျိုးဖြစ်တဲ့ Penicillin ဟာ မှိုတစ်မျိုးကနေ လာတာပါ။ ဒါပေမယ့် ရှေးအီဂျစ်တွေကတော့ မှိုတက်ပေါင်မုန့် ဘာကြောင့် အလုပ်ဖြစ်တယ် ဆိုတာကို သိခဲ့မှာ မဟုတ်ပါဘူး။ သူတို့အတွက်တော့ ဒါဟာ မှော်အစွမ်း ဒါမှမဟုတ် နတ်ဘုရားတွေရဲ့ မေတ္တာကြောင့်လို့ပဲ ယူဆခဲ့ကြမှာပါ။

3. ထူးထူးဆန်းဆန်း Ingredients များ: ဒါ့အပြင် သူတို့ရဲ့ ဆေးနည်းတွေထဲမှာ ယင်ကောင်ချေး၊ လင်းနို့သွေး၊ ကြွက်အရိုးမှုန့် စတဲ့ ကြားရုံနဲ့ ကြက်သီးထစရာ Ingredients မျိုးစုံ ပါဝင်ခဲ့ပါသေးတယ်။ ဒါတွေကို ဆေးလိမ်းဖို့၊ ဆေးသောက်ဖို့ ဖော်စပ်ခဲ့ကြတာပါ။ ဒီကုထုံးတွေက သိပ္ပံနည်းကျ အခြေခံ လုံးဝမရှိဘဲ၊ အများစုကတော့ “တူရာတူရာ ကုသခြင်း” (Sympathetic Magic) လိုမျိုး ယုံကြည်မှုတွေပေါ် အခြေခံခဲ့တာ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ခဏလေး! အကုန်လုံးတော့ အလွဲကြီး မဟုတ်ပါဘူး

သူတို့ရဲ့ ဆေးနည်းတွေထဲမှာ ထိရောက်တာတွေလည်း ရှိခဲ့ပါတယ်။ ဥပမာ - ဒဏ်ရာတွေကို သန့်စင်ဖို့နဲ့ ပိုးသတ်ဖို့ ပျားရည် ကို သုံးခဲ့ကြတာမျိုးပေါ့ (ပျားရည်မှာ သဘာဝ ပိုးသတ်အာနိသင် ရှိပါတယ်)။ အရိုးကျိုးတွေကို ကျောက်ပတ်တီးနဲ့ ငြိမ်အောင် ထိန်းပေးတာမျိုး၊ အသေးစား ခွဲစိတ်ကိရိယာတွေကို သုံးခဲ့တာမျိုးတွေလည်း ရှိခဲ့ပါတယ်။

ရှေးခေတ်အီဂျစ်တွေရဲ့ ဆေးကုသနည်းတွေဟာ မှော်ပညာ၊ ယုံကြည်မှု နဲ့ အစောပိုင်း သိပ္ပံနည်းကျ လေ့လာမှုတွေရဲ့ ရှုပ်ထွေးတဲ့ ရောစပ်မှုတစ်ခုပါပဲ။ သူတို့သုံးခဲ့တဲ့ တချို့ “ဆေးဝါး” တွေက ဒီနေ့ခေတ် အမြင်နဲ့ကြည့်ရင် မယုံနိုင်စရာ၊ ရယ်စရာတောင် ဖြစ်နေနိုင်ပေမယ့်၊ ဒါဟာ လူသားတွေ ရောဂါဘယတွေကို နားလည်ဖို့နဲ့ ကုသဖို့ ကြိုးပမ်းခဲ့တဲ့ ရှည်လျားတဲ့ သမိုင်းခရီးလမ်းရဲ့ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုဆိုတာကိုတော့ ပြသနေပါတယ်။ ခုခေတ်မှာ ဆေးပညာတွေ ဘယ်လောက် တိုးတက်လာပြီလဲဆိုတာ ပြန်တွေးကြည့်ရင် တကယ်ကို အံ့ဩစရာခရီးတစ်ခုပဲနော်။ နောက်တစ်ခါ ပိရမစ်တွေကို မြင်ရင် သူတို့ရဲ့ ဒီလို ထူးဆန်းတဲ့ ဆေးနည်းတချို့ကိုလည်း သတိရလိုက်ပါဦးလို့! 😉